Joan Bodon Sinan

Joan bodon (Crespin, 11 de decembre 1920 – Algéria, 24 de février 1975)

Joan bodon es un autor occitan del XXe sègle dels mai conneguts e aimat, totes sas obras Joan las a fargats en occitan, sa lenga mairala.

• Faguèt son escolaritat primària dins son vilatge e dintrèt al cors de Naucèla en 1932. Foguèt aquel an qu'a commençat sa vocacion d'escrivan e son interès per l'occitan quand descobriguèt l'òbra de Justin Besson, son poèma Dal brèç a la tomba. La mòrt de sa grand, en 1934, li provoquèt un traumatisme psicologic intens que comencèt a aver problèmas que servèt tota sa vida.

Se presentèt al concors de dintrada de l'Escòla Normala a Rodés e i foguèt pres en 1938.

• En 1943 foguèt mandat a Breslau ont patiguèt fòrça. Aquela estada lo marquèt prigondament e es vesedoira dins La Grava sul camin. Ne tornèt pas qu'en 1945 e recuperèt sa foncion de regent, mas aqueste còp èra itinerent agricòla. Se maridèt amb Camilha Vidal en 1946 .

• En 1949 foguèt nomenat al Mauron ont deviá demorar uèch ans.

• En 1954 participèt a la Santa Estèla que lo Felibritge celebrèt a Avinhon e i recebèt lo primièr prèmi de pròsa, puèi en 1956 se faguèt membre de l'Institut d'Estudis Occitans.

• En setembre de 1968, per de rasons financièras, se n'anèt en Argeria e s'installèt a l'Arbataish. I moriguèt lo 24 de febrièr de 1975 en seguida d'una longa malautiá e laissèt una òbra inacabada: Las domaisèlas

• Extrach : Lo moton de Joan Bodon tirat dels Contes del Drac

Aquel ser, lo Caussenc de la Ribièira, quand aguèt claus tot son fedum, se mainèt que li mancava lo moton pus gròs. E nòstre òme tornèt partir tot sol, long del rèc, pels travèrses. A cada pas sonava: “Tetin, bè... Tetin, bè...Tetin, bè...” Mas res respondiá pas. Lo Caussenc totjorn davalava. Sentissiá jà la frescura de Viaur.

“Bè...Bè...Bè...” Una bèstia bialava darrièr lo 444 meaning sexually bordigàs. Lo Caussenc se sarrèt e vegèt, entravat per las romes, un moton, un brave moton, lo seu moton !

Lo Caussenc lo desentravèt, mas lo moton se podiá pas téner. Aviá las patas ensagnosidas.”Paura bèstia! Te vau portar...” E lo Caussenc carguèt lo moton sus las espatlas puèi tornèt montar long del rèc. Mai l’òme montava, d’ont mai lo moton pesava...Lo Caussenc bufava, susava e pantugava e se plegava a se copar los rens.

---